Het leven van De familie Plezant, is niet altijd ‘Plezant’

Sinds Sunlit Tides uit is, ziet iedereen de Familie Plezant als een familie die hartstikke blij is. Bij mij zijn zij minder blij, of ik verder ga schrijven met de Plezantjes hangt er vanaf of jullie het leuk vinden en het ligt er ook aan hoeveel tijd en zin ik er in heb. Zie dit als een soort van goedmakertje voor het slechte updaten van Pink Belly Strape Button. 

Klik op ‘Lees verder’ om het mini verhaaltje van de fam Plezant te lezen 🙂 Graag hoor ik van jullie wat jullie er van vinden!

Het leven van De familie Plezant, is niet altijd ‘Plezant’ #1

Wat een mooie stranddag zou worden, liep af in een afschuwelijk drama. Marie-Louise kreeg ineens hefige kramp in haar buik en kon niet meer lopen van de pijn. Niet veel later ondekte ze dat er een plas bloed langs haar been, dat betekende het einde van ons wondertje. Het deed pijn in mijn hart om na zo vaak te proberen, een kindje te verliezen. Marie was blij toen ze ontdekte dat ze zwanger was, maar nu, nu was ze niet meer dan een emotioneel wrak. “Lieverd, het komt goed. We proberen het nog een keer en nog een keer.” Ik wist dat ik soms wat bot over kon komen, maar ik wist niet of dit ook het meest gepaste was om te zeggen of dat ik mijn mond moest houden.

“Patrick, ik weet niet of ik het nog wel wil en kan. Het doet zo veel pijn, we waren al bezig met het decoreren van de kamer voor ons wondertje.. En nu, zie ons nu, weer een tegen slag en weer geen kindje.” Marie werd er ondertussen volgens mij gek van dat het telkens niet lukte. We probeerde nu al drie jaar een kindje te krijgen en keer op keer lukte het niet.

“Natuurlijk wil je het nog wel lieverd. Ik heb ook heel veel pijn in mijn hart, maar daar komen we weer over heen. En als wij eenmaal een mooi gezin hebben, dan zal je al deze ellende ooit weer vergeten. Of beter gezegd een plekje kunnen geven, vergeten zullen we onze kleine wonder nooit.” Marie streek met haar hand langs haar been, dat deed ze altijd als ze nadacht en in een kleermakers houding zat of op de bank.

Mijn arm gleed van haar schouder af toen ze in een andere positie ging zitten en opeens tegen mij aanlag. “Denk je dat het ons ooit lukt? Denk je dat we ooit gelukkig kunnen zijn, ook als we geen kinderen krijgen?”

“Lieverd, zolang ik maar bij jou ben en blijf is alles goed in mijn ogen. Of we nu kinderen krijgen of niet, ik blijf voor altijd bij je.” Marie hield opgelucht adem, waarschijnlijk was dat ook het geen waar ze zich druk om maakte, een man die haar zou verlaten als ze geen kinderen kon krijgen.. Maar die krijgt ze wel, en hopelijk krijgen we sneller dan we denken een wonder. Z’n klein poep broekje zou haar goed doen, ons goed doen. “Je weet ook altijd wat je moet zeggen om mij op te vrolijken hé.” Er kwam weer een klein beetje kleur en een klein lachje op Marie haar gezicht, wat was ze toch mooi als ze lachte.